G Noktası -2-

Yapmakla olup bitseydi bu iş,

Hemen yapardım, olup biterdi.

Döktüğüm kanla akıp gitse her şey,

Bir vuruşta sonuna varılsa işin,

Bir anda bu dünyayı olsun kazanıversen,

Zaman denizinin bir kumsalı olan bu dünyayı

Öbür dünyayı gözden çıkarır insan.

Ama bu işlerin daha burada görülüyor hesabı.

Dün bu sözlerle noktayı koyduğum duygularım, bugün yine bu aynı sözlerle tam tersi istikamete kaydı. Kalbimin ibresi yön değiştirdi ! Bugün sabah seni gördüğümde konu; küçük bir sahil kasabası olan Akçay’a gitmekten açıldı. Tesadüf eseri "benim teyzemler orada tatil yapıyorlarken beni de çağırdılar, hafta sonu oraya kaçıyorum" dediğimde sen de bana bu hafta sonu için “biz”e dair planlar yaptığını açıkladın. Şaşırdım ! Önce sizinkilerin de orada olması nedeniyle beraber gidebileceğimizi düşündük ama sonra sen bundan caydın. Oysa öğlene kadar bu fikrin hayalini kurdum bambaşka açılardan… Öğle yemeğinde konuyu daha detaylandırmak ve nihayete vardırmak için buluştuğumuzda, gelmeme konusunda ciddi olduğunu açıkladın, “dokundurma”larım işe yaramadı. Sonra gözlerinin içinde kaybolup gittim küçücük masada.. Ben sana ilk ilişkimle ilgili detaylar verirken sen de benimle nasıl sevişeceğinin hayalini kuruyordun ve ben bunu okuyabiliyordum. O an, kamera bize yaklaştı, etraftaki herşey bulanıklaştı ve sadece biz kaldık, dünyanın çevresine eşitledik kendimizi, kocaman olduk, herşey olduk! Arkadaş, sevgili, suç ortağı, zalim...

Hormonlarım devreye girdi ve bilmem kaçıncı kez ben seninle ateşli sevişme hayalleri kurdum. Akşama kadar nasıl zaman geçirdim bilmiyorum ama sen beynimin yarısıydın. Nedense bu işkenceye daha fazla dayanamayacağımız ve yarın sevişeceğimize inandım.

İnandığım tüm değerleri, çektiğim tüm acıları unutup çırılçıplak kalıyorum karşında. Delilik bu biliyorum, pişmanlık olacak ama "yaşıyorum" diyeceğim. Bugüne kadar kırk kilit vurup saklayıp da "kime – neden?" diye çözemediklerimin cevabını veriyorum. “İşte bu kadar basit” diyorum. Cevap da yok, sebep de… Bu kadar basit… Hayat!