Silivri'ye Mektuplar -1-

Sevgili Mustafa Ağabey,

Size ağabey demem şart çünkü biz aynı yolda yürüyen Mustafa Kemal Atatürk neferleri olarak kardeş sayılırız, sayılmalıyız ! Ayrıca nerede doğdunuzu bilmiyorum ama Nazilli’de yaşadığınız ve anne-babanızın hala orada olması nedeniyle hemşehriyiz de. Açıkçası Aydın’dan sizin gibi bir “aydın” gazetecinin çıkması benim için çok büyük onurdur.  Artık Aydın’da değil İzmir’de yaşıyoruz. AKP’nin alamadığı tek yer ! O kadar mutluyum ki, vekilimsiniz de aynı zamanda… Ne kadar çok hayatımdasınız değil mi?

Sizi elimden geldiğince takip etmeye çalışıyorum ama en yakın bağımızı 2000-2003 yılları arasında kurduk bana göre, siz farkında olmasanız daJ  Zira bu tarihlerde Dokuz Eylül Üni.’de okurken Cumhuriyet’in üniversiteler için başlatmış olduğu ucuz gazete uygulamasından yararlanma imkanı bulmuştum, yoksa bir öğrenci olarak her gün cumhuriyet almaya paramız yetmiyordu. O günlerden bu yana aldığım hiçbir Cumhuriyet gazetesini atmadım, atamam, onlar benim için tarihi bir belgedir, evde hala arşivde tutuyorum. Şimdi bana diyeceksiniz ki, madem bu kadar yakındınız bana, “neden bu kadar geç mektup yazdınız?” Açıkçası son kitabınız gülümsemek direnmektir’i okuyana kadar size mektup yazabileceğimi düşünmemişim. Ne tuhaf değil mi? Hızla gelişen teknoloji sadece e-mail ve telefon gibi dayatmaları aklıma sokmuş, mektubun o yakınlığını unutuvermişim. Ama olsun, hatırladım neyse ki. Öyle sevindim ki, size satırlarımla ulaşma imkanı bulunca… Bugüne kadar hep siz cümlelerinizle bana ulaştınız, şimdi sıra bende… Umarım bu yazılarım içerde yalnız olmadığınızı bir nebze olsun hissettirir size.. Siz orada yalnız gibi dursanız da, unutmayın ki benim burada sizin, Tuncay Özkan için, Soner Yalçın için kanayan bir yüreğim var. Kanamayı nerede ilk hissettim? Hatırlarsanız çok saygıdeğer Emin Çölaşan bey ile ART’de pazar günleri bir siyaset programı yapıyordunuz, o programlar ne zevkliydi bir bilseniz… Çölaşan ağabey de ayrı bir yürek yarasıdır aslında. Onurun diğer adıdır kendisi… O programlar esnasında Ergenekon için ilk ifade verip içeride kalmıştınız o zaman içim “cız” etti, “gitti” dedim… Ama sonra çıkmıştınız. Hatta ART sizin kanala gelişinizi vermişti, o zaman ayakta izlemiştim, “yaşasın Balbay çıktı, döndü” diye… İçim bayram sevinci ile dolmuştu… Sonra tekrar alındınız ve sizi hayalimizde canlandırmaya çalışırken neyse ki Gülümsemek Direnmektir’in ardına koyduğunuz resimleri gördüm. Hani derler ya, bir resim bin sözcüğe bedel diye… İşte aynen öyle. Nasıl yandı yüreğim, nasıl doldu gözlerim, nasıl ağladım bilemezsiniz… O haksızlık sadece size değil bize de yapıldı Mustafa Ağabey… Kızınız ve oğlunuzla olan kucaklaşmalarınız, çalışma masanız, gözlüğünüz, kitaplarınız, hatta minderiniz bile bana orayı net canlandırma fikri verdi. Birden giriverdim oraya, geliverdim yanınıza… (Aydın şivesini özlemişsinizdirJ)

Çok geveze biriyimdir, sizin değerli vaktinizi aldığım için özür dilerim. Umarım bu mektup sansüre vs.. takılmadan size ulaşabilir. Eğer ulaşırsa bir şarkı söyleyiverin o güzel sesinizle göklere doğru :

Başın öne eğilmesin aldırma gönül aldırma..

Ağladığın duyulmasın, aldırma gönül aldırma…

Dertlerin kalkınca şaha, bir sitem yolla allaha…

Görecek günler var daha.. gönül aldırma…

GÖREMESEN BİLE DENİZİ, YUKARIYA ÇEVİR YÜZÜ…

DENİZ GİBİDİR GÖKYÜZÜ, GÖNÜL ALDIRMA…

Söyleyenecek söz çok aslında ama hiç de yok.. Aklıma ne gelirse bir anlam bütünlüğü olmadan yazıyorum, kusura bakmayın, daldan dala atlıyorum… Henüz kitabı bitirmedim aslında bitirince yazmak istedim size ama zaman kaybetmek de istemedim. Bundan sonra fırsat buldukça yazacağım size.

Kitabın ilk yarısına geldim dedim ya, orada mevsim sebzelerinden ve aylık gazetelerden bahsetmişsiniz. Aklıma nasıl geçindiğiniz geldi. Eşiniz çalışıyor mu bilmiyorum ya da cumhuriyet size maaş veriyor mu? Özel sorular bunlar haddimi aştıysam tekrar kusura bakmayın ama bu ülkede Rahşan Ecevit bile gümüşlerini bozdurmak zorunda kalıp hayat mücadelesi verdi, sizin de başınızda olabilir. Ülkemiz her ne kadar kişi başına düşen milli gelir 1000 USD’ler ile ifade edilse ve enflasyon tek haneli ya da eksi çıksa da… Hani ART’de programda diyordunuz ya, bu ay çivi yedim, matkap ucu aldım, karnım bir doydu, bir doydu diyeJ Bütçemiz fazla değil ama en azından bir aylık sebze masrafınızı karşılasak bile kar kardır. Size kabul ederseniz nasıl yardım ulaştırabilirim? Ne yer ne içersiniz? Deniz börülcesi, semiz otu çok özlemişsinizdir, göndersek alabilir misiniz? Sigara içer misiniz? Bir resminizde gördüm, masada paket var, isterseniz bir karton sigara göndereyim? Onlara mektup yazana kadar zaman geçebilir belki, görüşme imkanınız varsa, Soner Yalçın’a, Tuncay Özkana çok selamlarımı iletin. Dışarda bir bekleyenleri daha var. Zaten çıkmazsanız, birgün hepimiz Silivri’de buluşacağız, her halükarda vuslat var yani, umut var, kavuşma ve beraberlik varJ

Ne demiştiniz, “kapitalizm gölgesini satamadığı ağacı keser”. Soner Yalçın, Tuncay Özkan, siz ve sizin gibiler bizim için kapitalizmin kesmeye, kurutmaya çalıştığı ağaç.. Biz o ağaçları “kurumasın”, “kesmesinler” diye sulamak zorundayız nefes almak için, boynumuzun borcu !  “Bir ağaç gibi tek ve hür ve bir orman gibi kardeşçesine” birlikte yaşadığımız ve yaşayacağımız zamanlarda :

Yaptıklarınız…

Yapmadıklarınız…

Yazdıklarınız…

Yazmadıklarınız…

Kazandırdıklarınız…

Satmadıklarınız…. 

için bir vatandaş olarak teşekkür borcumdur. Kabul etmeniz dileğiyle…