Her insan kendi hayatının baş rol oyuncusudur. Diğer insanlarının çoğu için hiçbir anlam ifade etmeyen “ben” kavramı, aslında kendi hayatı için ne kadar büyük anlam teşkil eder… Bu nedenle yaşadığımız her şey önemlidir, sadece kendi başımıza gelmiş kadar büyüktür. İhanetler o nedenle bu kadar kabullenilmezdir. Yalanlar o nedenle bu kadar acıdır. Bize nasıl yapılır, olacak şey midir? Bu kadar emek verilmiştir, bunlar mı hak edilmiştir?
Trende, metroda, otobüste, yan masada konuşan insanların sohbetlerinde, iş arkadaşlarının diyaloglarında, kendi hayatında, dizilerde, televizyonlarda, kısacası heryerde duyarız bu haksızlıkları. Herkes hak etmediği bir hayatın içinde, hak etmediği olaylara maruz, gebe… Mutsuzluk her yerde… İyi de yorulmadık mı? İster kendi mutsuzluğumuzdan, ister başkasından yorulmadık mı? Yorulduuuuk…
İnsan ne olursa olsun pozitif insanları görmek istiyor hayatında. Her şeye rağmen “yaşadım gördüm”, “hatalıydım öğrendim”, “denedim biliyorum”, “düştüm, kalkıyorum” diyen insanlarla, geleceğe bakan, bugünü dünden ayrı tutan insanlarla beraber olmak istiyor. Çünkü geçmiş yıpratır, öldürür, çürütür.
İşte “30. hayat sanatı yılıJ” bana bunları getirdi. Artık 18- 19 yaşlarındaki kadar dinamik olmayan hayat, 20’li yaşlardaki ilk ciddi ve kalıcı ayrılıkları, terk edilişleri “seni seviyorum” derken aniden başkasıyla evlenmeleri, zamansız gelen ölümleri, ağır ruhsal çöküntüleri, hayatın toz pembe renginin ardına sığınmış pislikleri, senin yollarını yokuşa sürerken başkalarına yapılan torpilleri görüp - yani bardağın boş tarafına rağmen- ayakta kalmak zorundalığını anlattı bana… Ve aslında benim de bazılarını nasıl terk ettiğimi, sebepsiz yere hayatımdan çıkarttığımı, bana nasıl torpil yapıldığını, beni neyin nasıl koruduğunu, nerelerden nerelere getirdiğini -yani bazıların bardağını nasıl boşalttığımı-kanıtladı bana. Yani gözüm, hayat iki seçenek sunuyor sana. Ya payına düşen kederi parlatacaksın, ya da kaderinle dost geçinmeye bakacaksın.... Seçim senin..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder