Benim gözlerim kapalı.. Ellerimden tutuyorsun, merdivenleri çıkıyoruz. Sen kapıyı açıyorsun. Gözlerimi açıyorum, sadece krem ve upuzun saten perdeleri olan bomboş ahşap bir ev. Yüksek tavanlar, gıcırdayan tahtalar ve cumba… Penreceden karşı ev görünüyor, sokak dar. Şaşırıyorum. “Neresi burası?”, “neden geldik?” bilmiyorum. Sen ellerimden tutuyorsun, kapının hemen yanındaki odaya, salona geçiyoruz. İnce bir aydınlık sızıyor içeriye, pencereden. Yerde, pencere kenarında iki küçük minder var, bir kırmızı… Oturuyoruz, kırmızı minder benim. Nasıl anlatacak şeyimiz var birbirimize, nasıl biriktirmişiz... Hem sen konuşuyorsun, hem ben.. Gülüyoruz aynı anda başlayınca söze… Neden olduğunu bilmesek de heyecanlıyız, çocuklar gibi heyecanlı… İçimde kuşlar uçuşuyor…
Bir an dalıyorum, sen anlatırken. Fonda senin sesin, seni inceliyorum sanki ilk defa görmüş gibi. Gülümseyen yüzün, sarı - başına buyruk - özensiz ve uzun saçların, hafif çıkmış sakalların, üzerinde salaş bir kot pantolon, beyaz bir t-shirt, bir bacağını uzatmışsın, ellerini diğer bacağında kilitlemiş halde hala anlatıyorsun… Ne anlatırsan anlat önemli değil, sana inanmam için tüm cümleler… Söylediğin tüm sözlerin ezberim , söyleyecek olduklarınsa hayalim… Hayatıma hoş geldin sevgilim…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder