Yalnız - Sade - Yalın Ama Çok Beklenen Bir "Evet"!

                                                                                                                                                      04/9/12

       Adayı henüz bulamasam da, giderek azalan ümidini üfleye üfleye alevlendirmeye çalışsam da evlilik benim için hala bir mutluluk kapısı. Yalnızlıktan çıkışın köprüden önceki son sapağı…Hayatımın bu yeni kapısını büyük labirentte bulmayı başarabilir miyim bilmiyorum ama eğer diyorum başarırsam o an nasıl olur? Kendi nikahımı hayal ediyorum ! Çimenlerin üzerinde ya da Akyaka gibi denize kıyısı olan bir yerde ayakta yoldan geçen iki şahitle olacak mini bir tören…  Yüzümde yok denecek kadar bir makyaj, ayaklarımda beyaz çiçekli sandalet, saçlarım kısacık ve aralarında beyaz çiçeklerden oluşan kısacık bir duvak… Gelinliğim ise kabarık, dizde, askılı bir beyaz elbise… Elimde beyaz güller… 

Babam bağlayamayacağı için artık önemi olmayan kırmızı kuşak ise kalbimin derinliklerinde…  

Zar zor bulunan gramofonda Zeki Müren’in sesinden : 

Gözlerinin içine başka hayal girmesin

Bana ait çizgiler dikkat et silinmesin

İstersen yum gözlerini, tıpkı düşünür gibi

Kıskanırdım seni ben kendi gözümden bile

Nasıl verirdim seni bir gün yabancı ele

Sana gelen yollar da daima seni  bekler

Benden evvel başkası görüp seni sevmesin

Benden evvel başkası görüp seni sevmesin....

     Ayakta kıyılacak nikahta ne çok bağırarak ne de formalite icabı ama sadece huzurla gözlerimden akan mutlulukla “evet” diyorum, sevdiğim adama bakarak… Gözlerim doluyor bunca yılın yalnızlığından ve hala inanamıyorum beni ben kadar sevecek birine… Bu gerçek mi diye… O da bana bakıp aynı sevinçle evet diyor.. Birbirimize büyük sözler vermiyoruz nikah sırasında. Tüm kalbimle evet, sonsuza dek evet gibi iddialardan uzağız. Bizimkisi yalnız, sade, yalın ama uzun yıllardan sonra geldiği için çok özlenen bir evet !

Sonra öpüyoruz birbirimizi yanaklarımızdan, sarılıyorum güvenle, bir süre kalıyorum öyle… Bitti, artık bizi birbirimize bağlayan yasal bir bağ var. 

Ardından sahilde öylece yürüyoruz. Elele… Konuşmuyoruz, bozmuyoruz büyüyü saçma sapan sözlerle…  Azmakta bir gezintiye çıkıyoruz tekne ile, teknede beyaz tüller, biraz süslenmiş bizim için…

Fonda yunan şarkıları çalıyor, bir süre manzarayı izliyoruz. Ardından başka bir tekneye geçip Yunan adalarına yelken açıyoruz. Kimse yok yanımızda, ne senin ailen, ne benim ailem… Yalnızım, yalnızsın, tıpkı şu ana kadar olduğu gibi. Birlikteyiz, tıpkı bundan sonra olmasını temenni edeceğimiz gibi.