25/3/14
Göğe bakma durağı...
Baktım ve kaldım. Güneş mi kamaştırdı gözlerimi yoksa araya bulut mu girdi anlayamadım. Birden hava kapattı, yağmur ve şimşekler başladı. Çaktıkça kuvvetlendi, elektriği yükseldi. İlk başta nasılsa geçer deyip sessizce gözyumdum. Gittikçe kuvvetlendi ya da benim korkumdu kuvvetlenen... Etraftan bağırışlar yükseldi, aklım soru işaretlerine kilitlendi, doğru olan neydi? Seni öylece bırakıp kendimi kurtarmak mı yoksa kulak tıkayıp herkese sana inanmak ve kendimi kandırmak mı?
Sorunlar vardı evet ama sevgi de vardı. Huzur ve güven herşeye yeter miydi? Yıldırım en nihayetinde "eve" de düştü ve bizi ortadan ikiye böldü ! Üzerimdeki enkazları ittim, kalktım, seni aradım, elinden tutup yine "biz" olmak istedim. Reddettin !
Şimdi ben enkazın ortasında ne yapacağımı bilemeyecek vaziyette, öylece... Ne senin yanına gelebiliyorum ne de enkazı temizleyebiliyorum... Sen enkazın altında mısın yoksa evi bile çoktan terkettin,bilemiyorum...
Yaşadığımız neydi? Aşk mı, sevgi mi,hiçlik mi bilmiyorum... Yitip giden her neyse yüreğimi sıkıştırdığını, nefes aldırtmadığını görüyorum..Gelmiyor da, kendimi öldüremiyorum da, öylece susuyorum ve yazıyorum. Sabır diliyorum, sabır....Hala hayatta mıyım, kocaman bir boşlukta düşüyor muyum ya da zaman durdu, ellerimden zincirlendim mi bilmiyorum...Kopartmaya çalıştıkça kanayan bileklerim için acilen RH (+) kana ihtiyaç var, anons geçiyorum !
Fondaki şarkı :
Biz hiç beceremedik sevmeyi de terk etmeyi de..
Aşk kokan mısraların karşısında direnmeyi de..
İşte bir kez daha durup karşında, soruyorum son defa...
Bitti mi hikayemiz?
Bu ne biçim son böyle?
Değmez miydi sevgimiz savaşıp direnmeye??
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder