Hüzün ne kadar derin eğer mutsuz eden çoksa…
Hayat ne kadar anlamsız eğer sevdiğin başkasınınsa…
Mesafeler ne kadar uzak eğer seni anlayamıyorsa…
Bir sözü bile ne acı eğer seni yaralamak istiyorsa…
Oysa mutluluk ne kadar basit eğer mutlu eden bulunduysa…
Tam da böyle iken…
Evliliğin öfkeyle verilmiş bir kararsa…
Çocuğun bir anlık zaafın sonucuysa…
Söylediğin tüm acı sözler, açtığın tüm yaralar hala bir bakışınla geçiyorsa…
Gülen gözlerin beni de gülümsetmeye yetiyorsa…
Seninle konuşurken aklımdan hala başka hiçbir şey geçmiyor, zaman hala duruyorsa…
Gitmek zorunda olduğun her an bir “rüya”dan uyanışsa…
Her şeye rağmen beni unutamıyorsan…
Her şeye rağmen seni unutamıyorsam…
Bu aldatma değil, bu hata değil, bu pişmanlık değil !
Bu sevgi değil ise ne o zaman?
***"Kaç zamandır mutsuz ediyorsun, izin ver artık da sana bakarken yüzüm gülsün..." cümlene ve o andan sonra taktığım pembe gözlüklerime ithafen...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder