02/4/13
Bitmesini istediğim bir gün...
İçinde hem baharın coşkusu hem de ölümün soğukluğu....
Sabah sabah tadilat içindeki toz yığınına girdiğimde anlamsız bir anlatamamanın içinde kendini bulma...
It müdürü problemler yığını olarak seni tanımladığında-üstelik onca insan arasında- birbirini anlamayan iki insan arasındaki en uzak mesafeyi düşünme...
Eyleme geçirilmiş cehalet karşısında ne kadar aciz olduğumu görme ve susma... İnsanlık gururunu bırakıp susma....
Ardından gözyaşları içerisinde edilen kahvaltı...
Senden kimselerin olmadığı bir yerde halini anlatıp özür dilemesi...
Ne anlamı var ki?
Ruhunu ferahlatmak için "barıştık değil mi?" diye teyit alması...
Daha fazla uzatmamak için korkumdan" barıştık, önemli değil" demem... Belki de hayatımda ilk kez bir insan kılığına karşı sadece ve sadece bıkmışlığımdan ve neler yapabileceğine olan korkumdan dolayı kelimelerimin tükendiği, gücümün bittiği, gözyaşlarımın eridiği an...
Ben ki kolay kolay korkmam !
Dilimde "affettim" desem ruhu rahata erer mi?
Ya da aslında tek sorun benim, dediği gibi... Yargıladım kendimi tüm iyi niyetlerim için... Ben ki eğer kaybolursam ortalıklardan -bu dünyadan- biterdi tüm bu sürüp giden isyan.... Kalbimi sevdim sonra, teşekkür ettim 31 senedir problemsiz çalışan bir alet olduğu için ve rica ettim nolur yorulsan sen de ruhum gibi ve bugün aniden bir krizle gelsen bana, seve seve kabul ederim bu grevi oysa...
Ölümümü düşündüm sonra... Ne kadar mutlu olacağımı ve bitmek bilmez haksızlığın sonuna nasıl geleceğimi, mutlu oldum oyunun sonunda.. Erkenden kalktığım bu oyunda, aslında yaşadıklarım fazla bile bana... Tekrar soruyorum yüreğime, yorulmadın mı sen sebepsiz yere atmaktan diye... Nolur çarçabuk hatta şimdi duruversen ya keşke...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder