Bazen daha fazladır herşey…
Bir eşikten atlar insan…
Yüzüne bakmak istemez yaşamın
O kadar azalmıştır anlam !
Gittiğinde böyleydim işte sevgilim…
Ayrılıktan kaçamadık. Birlikte de olamadık ! Ne gitmek iyi geldi, ne avazımın çıktığı kadar bağırmak, uykular haram… sen başka insanlarla sevişirken canım çok yandı sevgilim. Mutlu olduğunda, bensiz yaşadıklarına üzüldüm, mutluluğuna değil! Çocuğun olduğunda “bizim” olamamasına… sen herşeyi devam ettirirken, benim bir yerlerde takılmama..
Nispetlerinin acısı, içimdeki sevginle geçti.
Sonra bir gün başımı çevirdiğimde beni eskisi gibi izlediğini gördüğümde sana dedim ki ; “ben de seni sevgilim , ben de seni unutmadım.” Okursan gözlerimi, dökülür söyleyemediklerim, çok ayıp olur bunları dile getirmek ama canımın canı, yüreğimin yarısı seni çok özledim… Ve sana itirafımdır : dönüp gelsen, bebeğin bebeğim…
